***

„Pies na sens” tak Artur Madaliński zatytułował swoją recenzję najnowszej książki Andrzeja Stasiuka „Osiołkiem”. Czytając wiersz [noc / mrok układa mnie do snu] Oli Grali nie mogę przestać myśleć o sensie. O bardzo ludzkiej potrzebie sensu. Mimo że nasza rzeczywistość coraz bardziej przypomina świat „Lansu i Glansu” (S. Barańczak, Łzy w kinie), a może im bardziej zanurzamy się w tej wionącej pustką krainie, tym bardziej cierpimy z powodu jego braku. Bohater Stasiuka szuka sensu blisko ziemi, podmiot liryczny w wierszu Oli też w odruchu łapania kolejnego życiodajnego oddechu „lgnie do ziemi”. Jest w tym jakieś sacrum (upadam na kolana), może nieco paradoksalne, ale prawdziwe, bo blisko ziemi. Wszystko, co wyżej –  jakieś milczące, puste i obce. (krm)

***

noc

mrok układa mnie do snu

wokół absolutna cisza jakby czas się zatrzymał

zaciska mnie w swoich objęciach

wyrywam się

cisza milczy

głęboko spogląda mi w oczy

naiwnie błagam:

ocal mnie

obojętna i bezwzględna

bezczelnie śmieje mi się prosto w twarz

upadam na kolana

lgnę do ziemi niczym ćma do światła

Autorka: Aleksandra Grala